Dusty Rusty
Grey Hound
Dis iets wat meeste nie-adventure motorfietsryers dalk nooit in hul lewe mag ervaar nie. Die verlange na die oop grondpad, met geen siel in sig nie, behalwe dalk vir ‘n paar skape of beeste wat langtand teen ‘n plaasheining staan en herkou. Die begeerte na helmet tyd, om die omgewing om jou in te asem en die avonture te geniet wat moeder natuur na jou kant toe kan gooi.
Nou kan jy imagine hoe het ek gevoel? Na ‘n maand van net commuting werk toe en terug, met geen naweek grondpad trippies nie?
Saterdag was die eerste keer vanaf die Old School Bash wat ons gaan ry het. Aanvanklik was ek onder die indruk ek gaan met die 125 ry, maar toe Nismark Vrydag aand my kom haal en die XR’tjie in die garage stoot toe weet ek ; die naweek is dit ek en die XT. ‘n Bike waarop ek beslis nog nie die genoeg selfvertroue het nie!
Terwyl Nismark Saterdag oggend die “evil” Desert voorband vir ‘n Mitas omgeruil het, het die senuwees liggies aan my maagwande begin knaag. Dit gebeur altyd voor ‘n bike trip.
Tydens ons laaste trip van Warmwaterberg af het ‘n kombinasie van sterk wind, die Desert voorband se headshake effek op die teerpad en die hantering van die swaarder fiets op die korrekte manier deur draaie, my laat les opse. (ek het in die slegte gewoonte aangeleer om sommer die 125 se throttle toe te maak in ‘n draai)
Teen die tyd wat ons by die oop voorhek uitgery het, het die vlinders in my maag gelukkig al tot bedaring gekom.
(ek het al die foto’s sommer met my foon geneem, vergewe maar die kwaliteit asb)
Nou kan jy imagine hoe het ek gevoel? Na ‘n maand van net commuting werk toe en terug, met geen naweek grondpad trippies nie?
Saterdag was die eerste keer vanaf die Old School Bash wat ons gaan ry het. Aanvanklik was ek onder die indruk ek gaan met die 125 ry, maar toe Nismark Vrydag aand my kom haal en die XR’tjie in die garage stoot toe weet ek ; die naweek is dit ek en die XT. ‘n Bike waarop ek beslis nog nie die genoeg selfvertroue het nie!
Terwyl Nismark Saterdag oggend die “evil” Desert voorband vir ‘n Mitas omgeruil het, het die senuwees liggies aan my maagwande begin knaag. Dit gebeur altyd voor ‘n bike trip.
Tydens ons laaste trip van Warmwaterberg af het ‘n kombinasie van sterk wind, die Desert voorband se headshake effek op die teerpad en die hantering van die swaarder fiets op die korrekte manier deur draaie, my laat les opse. (ek het in die slegte gewoonte aangeleer om sommer die 125 se throttle toe te maak in ‘n draai)
Teen die tyd wat ons by die oop voorhek uitgery het, het die vlinders in my maag gelukkig al tot bedaring gekom.
(ek het al die foto’s sommer met my foon geneem, vergewe maar die kwaliteit asb)
